Over leven en dood in één week-end

Het was een bewogen en heel druk week-end.
Wat een uiterst druk maar fun-only week-end moest worden, is overschaduwd door een minder prettig gebeuren.

Vrijdagavond goed gestart: naar een meer dan uitstekend optreden geweest van Wim Opbrouck en Els Dottermans: echte showbeesten, heel erg leuk.

Zaterdagmorgen echter, heb ik samen met vele andere collega's, afscheid genomen van een collega, Stefaan.
Het was een erg emotioneel moment: Stefaan werkte al meer dan 10 jaar in mijn afdeling, maar sinds november verleden jaar werkte hij heel nauw samen met mij.
Na een ernstig ongeval half augustus, heeft hij 3 maanden tussen leven en dood gezweefd. Een week geleden heeft hij uiteindelijk de strijd gestaakt. Ik heb op de begrafenis een getuigenis afgelegd, en bij momenten had ik het echt moeilijk.

Zaterdagmiddag kwam een neef lunchen. Deze man werkt sinds een klein jaar in Saoedi-Arabie, waar hij voor een bekende Vlaamse baggeraar de leiding heeft over een "kamp", waar de baggeraars logeren. Ze spuiten er een aantal kunstmatige eilanden op, dicht bij de kust, vanwaar dan later naar olie zal worden geboord.
Het spreekt vanzelf dat er over een dergelijke job heel wat te vertellen valt: een echt avontuur is zo'n opdracht (het land met zijn klimaat, zijn inwoners, zijn cultuur, zijn taal, en daartussen dan ettelijke andere nationaliteiten die ingehuurd worden om alle werkzaamheden in goede banen te leiden). Zondagmorgen moest hij terug naar Saoedi-Arabie vertrekken (8 weken ginds, 4 weken in Belgie).

Zaterdagavond was (reeds lang) het verjaardagsfeestje van mijn vrouw gepland: een kleine 20 mensen in ons huis, met heel wat sfeer en ook wat hapjes en drankjes.
Zaterdagavond laat moesten we dan nog naar een benefiet (ons gezicht tonen ... want we hadden dat beloofd aan die mensen); zaterdagmorgen bleef in mijn hoofd spelen en we zijn er slechts kort gebleven.

Zondagmiddag werden we verwacht in Gent, bij onze oudste zoon: hij huurt daar nu een appartement met zijn vriendin, en we moesten er de oma (81j) en mémé (77j) naar toe rijden ... die dames moesten toch ook eens dat appartement kunnen aanschouwen .... en er achteraf kunnen over praten met de familie, vriendinnen, kennissen ;-)

Zoals je ziet: een druk week-end dat voor mij overschaduwd werd door de emoties van zaterdagmorgen.
Maar zoals je zopas kon lezen ging ook in dit week-end het leven bruisend verder ... en het is niet altijd even makkelijk om daar mee om te gaan.

Arnold.